De eerste keer dat ik de wolf ontmoette was toen ik – eindelijk- mijn achtertuin in ging om de confrontatie met hem aan te gaan. Ik voelde hem al langer, maar ik probeerde hem te negeren. De wolf stond namelijk voor het verdriet om mijn overleden dochter Joëlle. Dacht ik.

Of was het meer? De wolf bleek gemeen en hard, maar ook heel vriendelijk en wijs. Hij hielp me mijn pijn te dragen en het te transformeren in wijsheid en liefde.

Over die ontmoeting met de wolf schreef ik mijn eerste boek De wolf in mijn achtertuin.

Na de verschijning van dat boek zag ik de wolf een tijdje niet. Ik dacht dat het over was en voelde me opgelucht. Er lag een boek en ik hoefde er niet meer zo mee bezig. En hij was hij niet echt, toch? Ik verzon hem maar.

Maar de wolf kwam terug. Hij heeft zich op mijn zolderkamer genesteld en pusht me om te schrijven. Een prentenboek. En het vervolg op De wolf in mijn achtertuin. Het komt eraan!